Wie is Kim?

Als 17-jarige wilde ik bij de rijkswacht.

Alles ging goed tot ik tijdens mijn laatste ingangsexamen, een rollenspel, werd afgetroefd door mannen die dubbel zo oud waren als ik.

“Je mag het binnen een jaar nog een keertje proberen”, zeiden ze.

Maar het liep anders.

Ik zag op school een poster hangen: “Au-pair in Ierland worden?”

En een tijdje later zat ik op het vliegtuig richting Dublin.

Valentijn en ik hadden mekaar net gevonden.

Via de Chiro.  En een misverstand waarmee ik mezelf voor schut zette.  🙂

Ik zei: “Ik ga, want anders heb ik daar misschien later spijt van”.

Ierland was niet ver, maar het was wel in het tijdperk dat smartphones en zelfs mailadressen nog niet bestonden.  :)

We bleven brieven schrijven en hij kwam me zelfs bezoeken.  

De mama van het gezin zei: “If he comes all the way here to visit you, he might be the one.”

Ze had gelijk.  

Ondertussen kwam ik via diezelfde mama in contact met de opleiding tv & film en toen ik thuis kwam schreef ik me in voor een master Audiovisuele en Beeldende Kunsten.  

Daar is mijn liefde voor beeld en licht ontstaan.

Valentijn en ik groeiden verder naar mekaar toe en in 2006 trouwden we.

We kozen Zuid-Afrika als bestemming voor onze huwelijksreis.

Daar is onze liefde voor wildlife en de bush ontstaan.

In 2007 werd ons eerste kindje geboren.  Een zoontje.  Onze Rikke*.

Hij overleed in mijn buik op 38 weken.  

Dat was zo’n verdrietige en onwezenlijke periode.

Maar vrij snel hadden we samen besloten dat dit niet het einde was, maar het begin van een periode van alles uit het leven halen.  

“Het ergste wat ons kon overkomen, hebben we gehad”, zeiden we tegen mekaar.  Het kon alleen maar beter worden.

En beter werd het, want in 2009 werd onze prachtige dochter Flo geboren.

Ik legde haar jonge leventje zo veel mogelijk vast en al gauw volgde de vraag om dit ook voor anderen te doen.

Ik heb honderden gezinnen voor m’n lens gehad: huwelijken, communiefoto’s, familieportretten, zwangerschapsshoots en newbornfotografie.

Ik was als één van de eerste Belgische newbornfotografen erg goed in wat ik deed en mijn agenda stond bomvol.  

Na een tijdje wilde ik een stap verder met newbornfotografie en dacht ik aan een kwaliteits- en veiligheidslabel dat ik samen met de beroepsfederatie zou uitbrengen.  

Maar zo ver is het niet gekomen.

Ik zou hiervoor “eventjes” een internationaal event opzetten voor binnen- en buitenlandse newbornfotografen, sprekers, teachers en webshopeigenaars om zo mezelf in de markt te zetten als trekker van het label.

The Newborn Event was een unicum in België.

En heel succesvol.  

Maar daarna viel ik in een gat.

Er is nooit een diagnose gesteld, maar ik kijk er nu op terug als een periode van burn-out.  Dat was in 2019.

Tot ik “toevallig” hoorde van personal brand fotografie.  En ik voelde dat dat voor mij was.

Van particulieren naar ondernemers.  Het paste ook bij mijn eigen groei.

Bovendien leerde ik Eelco de Boer kennen, werd ik klant en reed ik naar Amsterdam voor m’n allereerste seminar.

Tijdens een schrijfoefening noteerde ik in m’n notitieboekje: “Ik word de fotograaf van Eelco, alleen weet hij dat nog niet.”   🙂

Een paar maanden later shootte ik op zijn mastermind in Miami.

Voor mij een magisch moment!  Reizen, bijzondere mensen ontmoeten en dat mogen vastleggen, het leek een droom die uitkwam.  

Tegelijkertijd contacteerde een oud klasgenoot vanuit de lagere school me.  Hij had een internationaal bedrijf uitgebouwd in de eventsector en hij nam me mee naar Griekenland en Barcelona om te shooten voor Coca-Cola, naar Nice voor de start van de Tour de France, naar Parijs voor klanten zoals Spoticar en Lancome.   

Ik zat écht in een flow en ik herinner me nog de gedachte: “2020 wordt mijn jaar!”

Tot er in maart 2020 een beestje roet in het eten kwam gooien en m’n agenda voor de rest van het jaar in 1 week helemaal leeg gevaagd werd.  

Valentijn was ondertussen gestopt op zijn job en mijn eenmanszaak werd onze vennootschap.  

Toen de wereld alle deuren en grenzen sloot, probeerden wij iets op te bouwen.

Eerst in België met ons nieuwe bedrijf, later in Tanzania met onze reisorganisatie.  

Ook m’n stichting Lucky Projects zag het licht in c** tijd.  

We worstelden ons er doorheen, en net toen we investeringskansen zagen in verschillende start-ups, kreeg Valentijn niet zo’n fijn nieuws over zijn gezondheid.

Sinds de zomer van 2024 is er heel wat gebeurd.  Echt een hobbelig pad.  Het zorgt voor wiebelbenen.  Maar ook weer voor nieuwe kansen, soort van.  

Ik neem je graag mee op dat pad.  

Nu nog onzeker.

Maar de stapstenen wijzen ons wel de weg.