Ik ben geel, mijn gezin is rood.
Als je “Omringd door idioten” hebt gelezen, dan weet je exact wat ik bedoel.
(Heb je je altijd al een beetje “anders” gevoeld op de werkvloer of heb je het idee dat niemand in jouw vriendenkring je begrijpt: Lees.Het.Boek. Aanrader.)
Kort samengevat: hubby en dochterlief hebben de volgende kenmerken: ze hebben een sterke wil, gaan voor resultaat, zijn kort en bondig in hun communicatie en willen controle behouden.
En ik ben de happy gele: innemend, optimistisch, emotioneel en wil dat iedereen enthousiast is.
Stel je het volgende tafereeltje voor:
Het is zondagochtend.
Ik maak bananenpannenkoekjes. Zonder gluten, lactose of andere ingrediënten die niet goed voor je zijn.
Moest je ze niet kennen: ze zijn echt heerlijk! 🙂
Ik bak het laatste beslag op, Valentijn en Flo smakkelen de eerste portie naar binnen.
“Hoe vind je ze?” vraag ik.
“Mwa”, zegt Flo, “çava’kes”.
“Hoe? Zijn ze niet lekker?”
“Jawel, mama, ik zeg het toch.”
“Nee”, zeg ik, “je zegt çava’kes”. “Hoeveel punten op 10 zou je ze geven?”
“Een 7”, zegt Flo.
Ik laat mijn spatel bijna op de grond vallen.
“Een zéven??? Serieus???”
Ik richt me tot Valentijn: “Schat, en jij?”
“Goh, ja, ook een 7 denk ik.”
Ik ben MEGA teleurgesteld.
Eerst Google ik me suf voor het lekkerste recept, dan maak ik het beslag, sta een half uur te bakken, de pannenkoekengeur komt al uit mijn poriën, ik sta nog in mijn pyjama.
Hubby en dochterlief zijn fris gewassen, kunnen gewoon aanschuiven, krijgen een gezonde en voedzame (en lekkere!) warme maaltijd als ontbijt (btw, ik had er ook nog een smoothie bij gemaakt) en ik krijg een zéven??? Een zééééééven?
“Allez mama, da’s toch goe, een 7?”
“Nee, schat, een 7 is niet goe, een 12 op 10, DAT is goed.”
“Maar ik was ook al blij geweest met een 9/10”, voeg ik er nog aan toe.
Valentijn: “Schattie, ze zijn écht heel lekker, maar ons Flo en ik zijn rood. En wij geven geen 9/10, laat staan een 12/10, dat doen wij gewoon niet.”
“Dus een 7 is echt keigoe”, voegt hij er nog snel aan toe terwijl mijn mondhoeken nog verder naar beneden vallen.
Exact dit hebben we dus al een aantal jaar.
Dat mijn enthousiasme en dat van mijn gezin niet overeenkomt.
En dat zette me aan het denken.
Vanaf nu: als mijn gezin me een 7 geeft, dan neem ik dat aan als een 9.
(ze weten immers niet beter :))
Maar ook: wat heeft het door de jaren heen gedaan met mijn liefde voor het uitzoeken van speciale presentjes en het geven in het algemeen?
Ik was iemand die in het begin van de maand alle verjaardagskaarten schreef en dan met post-itjes werkte om ze tijdig op de post te doen.
Ik heb een lijst in mijn kast hangen waar alle dingen opstaan waarvan ik weet dat mijn vrienden en familie er zot van zijn: gesuikerde pinda’s voor de nieuwe vrouw van mijn nonkel, marsepeinen balletjes met chocoladepoeder voor een oude vriendin, … lekkerste cava’s, favoriete bloemen of lievelingskleuren.
Als je af en toe tegen me praat, dan sta je (of stond je, moet ik eigenlijk zeggen) op mijn verrassingslijst.
En ook: ik startte in de zomervakantie al met het aankopen van kerstcado’s, zo was ik zeker dat ik datgene exact kon vinden wat ik voor je in gedachten had.
Ondertussen ben ik gestopt met het schrijven van verjaardagskaarten en de cado’s zijn gedegradeerd tot het exact kopen van datgene wat er op iemands lijstje.nl staat.
Als ik dan een flauwe reactie krijg, of “maar een 7”, dan heb ik er tenminste niet al mijn ziel en zaligheid in gestopt en kan ik er mee leven.
Valentijn en ik hebben het er na het pannenkoekendebacle nog over gehad. Over dat ik daar zelf zo blij van wordt om dat te doen voor iemand en dat ik daar gewoon terug mee moet starten. Ongeacht wat iemands reactie daarop is.
Ik vind het geweldig om te doen om als een speurneus op zoek te gaan naar dat éne ding waarvan ik wéét dat het iets betekent.
Dus OMG voor mijn klanten!
Ik heb uren denk- en Google werk gedaan om voor mijn liefste klanten een persoonlijk kerstcado samen te stellen.
Valentijn en Flo mogen zich ook aan wat verrassingen verwachten.
I’m back.
Maar ik hou de kleurencodes in mijn achterhoofd.
Wat je ook zegt, ik maak er voor mezelf toch lekker een 9/10 van. 🙂